Ambulans personeline verilen eğitimin etkinliğinin değerlendirilmesi

Abstract

AMAÇ: 112 ambulanslarında çalışan yardımcı sağlık personeline verilen üç günlük eğitim modülünün etkinliğinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. YÖNTEM: Kursa Kırıkkale İl Sağlık Müdürlüğüne bağlı olarak 112 ilk ve acil yardım ambulans sisteminde çalışan tüm personelin katılımı öngörülmüştür. Eğitime katılan tüm personele 20-25 kişilik gruplar halinde 6 grup olarak üçer günlük sürelerle teorik ve pratik ilk yardım eğitimi verilmiştir. Tüm gruplara eğitim öncesi ve eğitim sonrası 50 soruluk form uygulanmıştır. BULGULAR: Eğitime Kırıkkale ili dâhilindeki ambulans sistemi çalışanı 132 kişi katılmıştır. Çalışmaya katılan personelin %63,6’sı erkek ve %66’sı evliydi. Yaş gruplarına göre sınıflandırıldığında %44’ünün 26-35 yaş grubunda olduğu saptanmıştı. Meslek gruplarına göre gruplandırıldığında ATT’ler %47’yi, sağlık memurları ise %40,2’yi oluşturmaktaydı. Eğitim durumları değerlendirildiğinde %53,0’ının lise, %43,2’sinin önlisans mezunu olduğu saptanmıştır. Tüm kursiyerlerin %50,8’i 1-5 yıllık mesleki tecrübeye sahipti. Tüm gruplar birlikte değerlendirildiğinde ön test başarı puanı (29,58±6,74) ile son test başarı puanı (39,81±4,68) arasında istatistiksel anlamlı farklılık mevcuttu (p<0.001). ATT ve paramedikler ile diğer gruplar kıyaslandığında; ön testte ATT ve paramediklerin olduğu grup (31,55±6,52) ile diğerlerinin olduğu grup (27,70±6,4) arasında puan farkı mevcuttu (p=0.003). Son testte ise ATT ve paramediklerin oluşturduğu grup ile diğer grup arasında puan farkı mevcut değildi (p=0.765). SONUÇ: Sınırlı sürede yapılan mesleki eğitim modülünün, bilgi düzeyi üzerinde anlamlı olumlu farlılık sağlanmasında ve personel bilgi düzey standardizasyonunun sağlanmasında etkili olduğu saptanmıştır.

AIM: It was aimed to evaluate the efficiency of the three days module given to the assistant health personnel working in 112 ambulances. METHODS: It was assumed that all the personnel working in the 112 ambulance systems under the health directory of Kırıkkale city would be involved. Theoretic and practical first aid training was given to all the personnel attending to the course in 6 groups of 20-25 with duration of 3 days for each. A 50 itemed questionnaire was applied to all the groups before and after the training. RESULTS: 132 people working in ambulance system in Kırıkkale city were involved in training. 63.6% of the personnel involved in the study were male and 66% were married. When they were grouped according to age, it was determined that 44% of them were in 26-35 age group. When they were grouped according to branches, it was determined that 47% of them were emergency medical technician (EMT) and 40.2% were health officer. When their level of education was taken into consideration, it was determined that 53% of them were graduates of high school and 43.2% were graduates of associate degree. 50.8% of all the personnel had a job experience of 1-5 years. When all the groups were evaluated together, there was a statistical meaningful difference (p&lt;0.001) between pretest success grade (29.58&plusmn;6.74) and posttest success grade (39.81&plusmn;4.68). When EMT, paramedics and the other groups were compared; there was a pr test grade difference(p=0,003) between EMT and paramedics group(31,55&plusmn;6,52) and the others&amp;#8217; group(27.70&plusmn;6.4). There wasn&amp;#8217;t a grade difference between EMT, paramedics group and the others&amp;#8217; group in posttest (p=0.765). CONCLUSION: The occupational training module which was done in a limited time was determined to be effective in providing a meaningful positive difference in knowledge level and providing personnel knowledge level standardization.