Stabil koroner kalp hastalığı olan kronik periodontitisli bireylerde cerrahi olmayan periodontal tedavinin serum ve dişeti oluğu sıvısı interlökin 17 düzeylerine etkisi

Abstract

Periodontitis dişi destekleyen dokuların kaybı ile karakterize kronik enflamatuvar bir has-talıktır. Bu lokalize enflamasyon vücudun genel enflamatuvar yüküne katkıda bulunarak, sistemik hastalıkların kötüleşmesine neden olabilir. Koroner kalp hastalıkları patogene-zinde periodontal hastalıklara benzer şekilde enflamasyonun rol oynadığı, aterosklerotik plak gelişimi ile karakterize, toplumda yaygın olarak görülen kardiyovasküler has-talıklardır. Ülsere cep epiteli kaynaklı bakteriyemi ve enflamatuvar mediyatörlerin sistem-ik olarak artışı periodontal hastalık ve kardiyovasküler hastalık (KVH)'lar arasındaki ilişkinin nedeni olarak düşünülmektedir. T yardımcı hücreleri tarafından sentezlenen in-terlökin 17 (IL-17), periodontitisli dokularda yüksek seviyelerde izlenirken alveolar kemik kaybının olduğu alanlar ile korelasyon göstermektedir. Ateroskleroz gelişiminde de etkili olabileceği düşünülen IL-17 iki hastalık arasındaki olası mekanizmada önemli role sahip olabilir. Çalışmanın amacı, kronik periodontitis teşhisi konulan stabil koroner arter hastalarında, cerrahi olmayan periodontal tedavinin periodontal hastalık ve aterogenez patogenezinde etkili olduğu düşünülen IL-17'nin serum ve DOS seviyelerine olan etkisini belirlemektir. Kronik periodontitisli 32 hasta [16 periodontitis (P) ve 16 koroner arter hastalığı olan periodontitisli (KAH+P)] ve 29 periodontal olarak sağlıklı birey [15 kontrol ve 14 koro-ner arter hastalığı olan (KAH)] olmak üzere toplamda 61 birey çalışmaya dahil edildi. Başlangıçta tüm bireylerden dişeti oluğu sıvısı (DOS) ve serum örnekleri alınarak son-dalama derinliği, klinik ataçman seviyesi, plak ve gingival indeksleri içeren klinik perio-dontal ölçümler kaydedildi. Ardından başlangıç periodontal tedavisi yapılan kronik peri-odontitisli hastalardan 3. ayda tüm örnekler tekrar alınıp, klinik periodontal ölçümler kaydedildi. DOS ve serum IL-17 düzeyleri enzim bağlı immunosorbent analiz (ELISA) yöntemi ile incelendi. Her iki kronik periodontitis grubunda başlangıç periodontal tedavi sonrası tüm ağız (p<0.001), örneklem diş (p<0.001) klinik periodontal parametrelerde ve DOS hacmi (p<0.05) değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı gelişmeler görüldü. Her iki grupta DOS IL-17 total miktar ve konsantrasyon değerlerinde tedavi sonrası anlamlı değişim izlen-medi. Serum IL-17 düzeylerinde tedavi sonrası anlamlı farklılık sadece KAH+P grubunda görüldü (p<0.05). Sonuç olarak, cerrahi olmayan periodontal tedavi sonrası serum IL-17 düzeylerinin KAH+P grubunda azalması, periodontal hastalık ve koroner arter hastalığı arasındaki olası ilişkide IL-17'nin yararlı bir biyobelirteç olabileceğini göstermektedir.

Periodontitis is a chronic inflammatory disease characterized by the loss of tooth supporting tissues. This localized inflammation may contribute to the overall inflammatory burden of the body, leading to a worsening of systemic conditions. As a common disease in the society, coronary heart disease is characterized by the formation of atherosclerotic plaque and inflammation have a crucial role in the pathogenesis similar to periodontitis. Ulcerated gingival epithelium is a source of bacteremia and inflammatory mediators which are considered to be the cause of association between periodontal disease and cardiovascular diseases. Interleukin 17 (IL-17), which is synthesized by T helper cells were detected in inflamed periodontal tissues, is also correlated with areas of alveolar bone loss. IL-17, which is thought to be a potent factor in the development of atherosclerosis, may have an important role in the possible mechanism between two diseases. The aim of the study is to determine the effect of non-surgical periodontal treatment on the serum and gingival crevicular fluid (GCF) levels of IL-17, which is thought to be effective in the pathogenesis of periodontal disease and atherogenesis in patients with stable coronary artery disease (CAD). Thirty-two individuals diagnosed with chronic periodontitis [16 periodontitis (P) and 16 coronary artery disease with periodontitis (CAD + P)] and 29 periodontally healthy subjects [15 controls and 14 patients with coronary artery disease (CAD)], a total of 61 were included in the study. Initially, GCF and serum samples were taken from all individuals and clinical periodontal parameters including probing depth, clinical attachment level, plaque and gingival indices were recorded. On the third month following initial periodontal treatment, all samples and clinical periodontal parameters were recorded in periodontitis groups. GCF and serum IL-17 levels were analyzed by enzyme-linked immunosorbent analysis (ELISA). Statistically significant changes were observed in the full mouth (p<0.001), sample tooth (p<0.001) clinical periodontal parameters and GCF volume (p<0.05) after the initial periodontal treatment in P and CAD+P groups. In both groups, no significant change was observed in total amount and concentration of IL-17 in GCF after the treatment. Serum IL-17 levels were significantly different in CAD+P group (p<0.05). In conclusion, decreased serum IL-17 levels in CAD+P group after non-surgical periodontal treatment suggests that IL-17 may be a useful biomarker in the possible relationship between periodontal disease and coronary artery disease.