Genel anestezi altındaki hastaların operasyon bitiminde ekstübasyon zamanına karar vermede, ultrasonografik ve nöromusküler monitörizasyon (TOF) yöntemlerinin karşılaştırılması

Abstract

Atasever M, Genel Anestezi Altındaki Hastaların Operasyon Bitiminde Ekstübasyon Zamanına Karar Vermede, Ultrasonografik Ve Nöromusküler Monitörizasyon (TOF) Yöntemlerinin Karşılaştırılması, Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı, Uzmanlık Tezi, Kırıkkale, 2017. Giriş/Amaç: Genel anestezinin son evresi olan ekstübasyon dönemi sonuçları açısından yüksek risk taşır. Ekstübasyon sırasında hava yolu yönetiminde güvenli uygulamalara rehberlik edecek ölçütler ve kılavuzlar halen sınırlı bilimsel kanıtlara dayanmaktadır. Bu çalışma; genel anestezi altında ekstübasyon öncesi nöromüsküler fonksiyonun geri kazanımını değerlendirmede TOF (akseleromyografik) monitörizasyonu her ne kadar kantitatif bilgi sağlasa da Usg (ultrasonografi) ile temel solunum kası olan diyaframın gerçek zamanlı değerlendirilmesi ölçülebilir veri sunarak ekstübasyonun zamanlaması ve sonrasında ventilasyonun yeterliliğini öngörme açısından daha objektif bilgi sağlayabileceği varsayılarak planlanmıştır. Gereç/Yöntem: Etik kurul onayı alındıktan sonra, Kulak Burun Boğaz Baş Boyun Cerrahisi Anabilim Dalı tarafından genel anestezi altında elektif ameliyata alınacak ve 19-65 yaş arası, fiziksel durumu Amerikan Anestezistleri Derneği'nin (ASA) klinik sınıflaması I olan 100 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalara çalışma ile ilgili bilgilendirme yapıldı. Tüm hastalara standart olarak elektrokardiyografi (EKG), noninvaziv arteryel kan basıncı ölçümü ve periferik oksijen saturasyonu (SpO2), akseleromiyografik TOF ve vücut ısısı monitörizasyonu yapıldı. Genel anestezi indüksiyonu sonrası endotrakeal entübasyonu yapıldı ve anestezi idamesi intravenöz ve inhalasyon anestezik ajanlar ile sağlandı. Uyandırma sürecinde hastalar randomize olarak iki gruba ayrıldı. Grup T (n:50) akseleromyografik TOF yöntemiyle, Grup U (n:50) ultrasonografik (USG) yöntemle değerlendirilerek ekstübe edildi. Grup U'nun diyafram kalınlıkları ve diyafram kalınlaşma oranları ultrasonografi ile preoperatif dönemde (operasyon masasında standart monitörizasyonu takiben), entübasyondan sonraki 3.dakikada, ekstübasyon öncesi ve ekstübasyonu takiben 20. dakikada ölçülerek kaydedildi. Ekstübasyon Grup U'da uyandırma sürecinde ölçülen diyafram kalınlaşma oranı ile Gup T'de akseleromyografik TOF>0.90 değeri esas alınarak yapıldı. Her iki gruptaki hastalar, ekstübasyon zamanı ve sonrasında gözlenebilecek olan postoperatif komplikasyonlar (apne, desatürasyon, maske ventilasyon ihtiyacı, laringospazm, bronkospazm, öksürme, aspirasyon, hemodinamik değişiklikler) açısından değerlendirildi. Bulgular: Gruplar arasında sırasıyla yaş, ağırlık, cinsiyet oranları açısından istatiksel olarak anlamlı fark gözlenmedi (p=0,175, p=0,067, p=0,420). Anestezi ve operasyon süreleri benzerdi, istatistiksel olarak anlamlı fark gözlenmedi (p=0,488, p=0,547). Ekstübasyon zamanları benzerdi, istatiksel anlamlı fark gözlenmedi (p=0,488). Grup U'da ekstübasyon anında ve 3 dakika sonra ölçülen TOF değeri istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük bulundu (p=0,001>). Ekstübasyon sonrası sırasıyla 10.dakika ve 20.dakika da ölçülen TOF değerleri benzerdi (p=0,915, p=0.861). Gruplar arasında postoperatif komplikasyonlar açısından anlamlı fark gözlenmedi (p=0,538). Sonuç: Ekstübasyon zamanına karar vermede akseleromiyografik TOF yöntemi ile ultrasonografik yöntemlerin birbirlerine üstünlükleri gözlenmedi. Hemodinamik ve solunumsal parametreler, postoperatif komplikasyonlar ile ekstübasyon zamanı açısından iki grup arasında istatiksel anlamlı farklılık gözlenmedi. Anahtar Kelimeler: Ekstübasyon, Diyafram, Ultrasonografi, Dörtlü uyarı (Train of four-TOF)

Atasever M, Comparison Of The Ultrasonographic And Neuromuscular Monitoring (TOF) Methods For Decision To Extubation Time In Patients Under Going General Anesthesia, Kırıkkale University Faculty Of Medicine Department Of Anesthesiology And Reanimation, Dissertation, Kırıkkale, 2017 Indroduction/Aim: The last stage of general anesthesia is extubation period has high-risk in terms of outcomes. Criteria and guidelines for safe airway management during extubation have been still based on limited scientific evidence. In this study; before extubation under general anesthesia, even though TOF (accelerometry) monitoring to evaluate the recovery of neuromuscular function provide quantitative information is available, real-time assessment of the which is the main respiratory muscle diaphragm with USG (ultrasonography) is designed assuming will be able to predict in terms of timing of extubation and post-extubation ventilation adequacy due to capable of providing more objective information by presenting measurable data. Matherial/Method: After the Ethic Comitee approval, 100, ASA I patient between the age of 19-65 years old, who were scheluded for elective Ear Nose Throat surgery under general anesthesia were enrolled into this study. The patients were informed about the research. Routine electrocardiography (ECG), noninvasive blood pressure measurement and peripheral oxygen saturation (SpO2), accelerometriographic TOF and body temperature measurements were performed as standard for all patients. After general anesthesia induction, endotracheal intubation was performed and anesthesia management was achieved with intravenous and inhalation anesthetic agents. During the awakening period, the patients were randomly separated into two groups. Grup T (n:50) was evaluated with method of acceleromyographic TOF, Group U was evaluated with ultrasonography (USG) method and extubation was performed. The diaphragm thicknesses and diaphragm thickness fraction of Group U were measured and recorded by ultrasonography in the preoperative period (following the standard monitorisation on the operation table), 3 minutes after intubation, before extubation and 20 minutes after extubation. In Group U extubation was performed with the based upon the diaphragm thickness fraction measured in the awakening period, in Group T based on the accelerometry TOF> 0.90 value. Patients in both groups were evaluated in means of postoperative complications (apnea, desaturation, mask ventilation need, laryngospasm, bronchospasm, coughing, aspiration, haemodynamic changes etc.) that could be observed at the extubation and recovery time. Results: There was no statistically significant difference in age, weight and gender ratios in both groups respectively (p=0,175, p=0,067, p=0,420). Anesthesia and operation durations were similar in both groups and no significant difference was observed (p = 0,488, p=0,547). Extubation time was similar in both groups, no statistically significant difference was observed (p= 0.488). In Group U, the TOF value measured at the time of extubation and after 3 minutes was found significantly lower (p = 0.001). The TOF values measured at the 10th minute and 20th minute after the extubation were similar (p=0.915, p=0.861). There was no significant difference in terms of postoperative complications (p=0.538). Conclusion: Acceleromyographic TOF and ultrasonographic methods were no superior to each other when determining extubation time. There was no statistically significant difference between the two groups in terms of hemodynamic and respiratory parameters, postoperative complications and extubation time. Key words: Extubation, Diaphragm, Ultrasonography, Train of four (TOF)