Dişeti çekilmesi tedavisinde T-TZF ve lazer uygulanmış hastalarda klinik ölçümler ve hasta memnuniyetinin karşılaştırılması

Abstract

Giriş: Dişeti çekilmesi gingival marjinin mine-sement sınırının apikaline yer değiştirmesi ve kök yüzeyinin ağız ortamına açılması olarak tanımlanmıştır. Dişeti çekilmesi tedavisinde koronale pozisyone flep (KPF) ve bağ dokusu grefti altın standart olarak kabul edilmektedir. Günümüzde dişeti çekilmesi tedavisinde çeşitli yöntemler ve trombositten zengin fibrin (TZF) gibi çeşitli materyaller kullanılmaktadır. TZF, lökositten ve trombositten zengin otojen bir fibrin biyomateryali olarak tanımlanmıştır. Farklı yöntemlerle elde edilen trombosit konsantrelerinin içeriği de farklıdır ve diş hekimliğinde yaygın bir şekilde kullanılmaktadır. Lazerler enflamatuvar mediatörlerin salgılanmasını kontrol ederek biyostimülasyon etkisini göstermektedir. Diyot lazerler ile mine, dentin ve semente zarar vermeden güvenle yumuşak doku cerrahisi gerçekleştirilebilir. Çalışmamızın amacı dişeti çekilmelerinin tedavisinde klinik parametreler ve hasta memnuniyeti açısından T-TZF+KPF+Lazer uygulamasını T-TZF+KPF uygulaması ile karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza çift taraflı Miller sınıf 1 dişeti çekilmesine sahip 18 hasta dahil edilmiştir. Bir gruptaki hastaların dişeti çekilme defektleri T-TZF+KPF ile diğer grubunki ise T-TZF+KPF ile diyot lazerle biyostimülasyon uygulayarak tedavi edilmiştir. Diş etrafındaki sulkus derinliği (SD), plak indeksi (Pİ), gingival indeks (Gİ), dişeti çekilme miktarı (DÇM), dişeti çekilme genişliği (DÇG) ve klinik ataşman seviyesi (KAS) parametreleri başlangıçta, 3. ve 6.aylarda değerlendirilmiştir. Hastalara postoperatif ağrıyı kaydetmeleri için geri bildirim formları verilmiş ve 14. günde alınmıştır. Bulgular: Çalışmamızda gruplara göre SD 6. ay dağılımları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmuştur (p=0,029). DÇG, DÇM ve KAS 3. ay ortanca değerleri arasında da istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmıştır (p=0,001, p=0,003, p=0,001). Gruplara göre ağrı değerlendirmesinin ortanca değerleri arasında istatistiksel olarak ilk 10 günlük sonuçlarda anlamlı bir farklılık vardır (p<0,001). T-TZF uygulanan grupta ortanca değer T-TZF+Lazer uygulanan gruptan daha yüksek bulunmuştur. 10. Günden sonra herhangi bir farklılık gözlenmemiştir (p>0,001). Sonuç: Dişeti çekilmesi tedavisinde T-TZF kullanımının her iki grupta da SD, KAS, DÇM ve DÇG parametrelerinde anlamlı olarak azalmaya sebep olduğu bulunmuştur. T-TZF'ye ek uygulanan diyot lazerin, klinik parametrelerdeki iyileşmeye olumlu etkisi vardır. Diyot lazer uygulaması dişeti çekilmesi tedavisinde post-operatif ağrıyı erken dönemde azaltmıştır. Anahtar Sözcükler: Dişeti çekilmesi, Koronale pozisyone flep, T-TZF, Diyot lazer.

Introduction: Gingival recession was defined as the displacement of the gingival margin apical to the enamel-cementum junction and the opening of the root surface to the oral environment. Coronally positioned flap (CPF) and connective tissue graft are considered the gold standard in the treatment of gingival recession. Today, various methods and materials such as platelet-rich fibrin (PRF) are used in the treatment of gingival recession. PRF has been defined as an autogenous fibrin biomaterial rich in leukocytes and platelets. The content of platelet concentrates obtained by different methods is also different and is widely used in dentistry. Lasers show the effect of biostimulation by controlling the secretion of inflammatory mediators. Soft tissue surgery can be performed safely with diode lasers without damaging enamel, dentin and cementum. The aim of our study is to compare T-PRF+CPF+Laser application with T-PRF+CPF application in terms of clinical parameters and patient satisfaction in the treatment of gingival recessions. Material and Method: In our study, 18 patients with bilateral Miller class 1 gingival recession were included. Gingival recession defects of the patients in one group were treated with T-PRF+CPF, and in the other group with T-PRF+CPF by applying biostimulation with diode laser. Sulcus depth (SD), plaque index (PI), gingival index (GI), gingival recession depth (GRD), gingival recession width (GRW) and clinical attachment level (CAL) parameters were measured at baseline, the 3rd and the 6th months. Feedback forms were given to the patients to record postoperative pain and the forms were collected on the 14th day. Results: In our study, a statistically significant difference was found between the SD 6th month distributions according to the groups (p=0.029). There were statistically significant differences in GDW, GRD and CAL parameters between baseline and the 3rd month median values (p=0.001, p=0.003, p=0.001). There was statistically significant difference between the median values of pain assessment according to the groups in the first 10 days of results (p<0.001). The median value in the T-PRF group was higher than the T-PRF+Laser group. No difference was observed after the 10th day (p>0.001). Conclusion: It was found that the use of T-PRF in the treatment of gingival recession caused a significant decrease in SD, CAL, GRD and GRW parameters in both groups. The diode laser applied in addition to T-PRF has a positive effect on the improvement in clinical parameters. Diode laser application reduced post-operative pain at the early period in the treatment of gingival recession. Keywords: Gingival recession, coronally positioned flap, T-PRF, Diode laser.