Neonatal resüsitasyon konusunda sağlık çalışanlarının düşünceleri ve pratik uygulamaları

Abstract

Bu çalışma, sağlık çalışanlarının neonatal resüsitasyon konusunda düşünce ve pratik uygulamalarını araştırmak amacıyla planlandı. Bu çalışmaya çeşitli sağlık kuruluşlarında görev yapan ve neonatal resüsitasyon uygulayan 183 sağlık çalışanı katıldı. Önceden hazırlanmış anket formları katılımcılar tarafından yalnız olarak dolduruldu ve veriler kaydedildi. Çalışmaya alınan 183 sağlık çalışanının; 119’u kadın, 64’ü erkek, ve yaş ortalaması 315 yıl olup 60’ı pratisyen hekim, 24’ü ebe veya hemşire, diğer uzmanlık alanları ise çocuk sağlığı ve hastalıkları (n:75), kadın hastalıkları ve doğum (n:16), anestezi (n:8) idi. Resüsitasyon gerektirebilecek bebeğin durumu ile ilgili olarak aile ile konuşma zamanı konusundaki düşünceleri sorgulandığında ankete katılanların %87.4’ü doğumdan önce konuşmak gerektiğini düşünmekte idi, ancak pratikte sadece %41.5’i uyguluyordu. Bebeğin resüsitasyonuna başlanması için aile kararının önemli olduğunu düşünenlerin oranı %31 idi. Resüsitasyonu sonlandırmak konusunda son karar kime ait olmalı sorusuna, %59.6’sı aile kararının önemli olmadığını düşündüklerini belirtti. Bu soru ile ilgili pratik uygulamalarında kendi kararlarını daha da önemsedikleri (%85.8) görüldü. Yenidoğana yaşam desteği verilmesi kararına ailenin katılabilmesi için en önemli faktör anne babanın bu konuda bilinçli ve işbirliğine hazır olması (%61.2) olarak tanımlandı. Başlanmış olan resüsitasyon işlemini sonlandırmak için tıbbi kriterin ne olduğu ve resüsitasyon uygulanmaması için gebelik haftası veya doğum kilosu için alt sınırların neler olduğu sorularına sırasıyla ankete katılanların %20.8 ve %24’ünün hiç yanıt vermediği, yanıt verilmemesi ile meslek grubu ve neonatal resüsitasyon kursu katılımı arasındaki ilişkinin anlamlı olduğu görüldü. Bu çalışmada, neonatal resüsitasyon konusunda, sağlık çalışanlarının büyük çoğunluğunun bebeğe resüsitasyon uygulanması kararına ailelerin katılmasının gerekli olmadığını düşündükleri uyguladıkları, NRP kursuna katılmanın teorik bilgilenmeyi sağladığı ancak tutum ve davranışları etkilemediği düşünüldü.

This study has been planned to investigate the attitudes and practices of health providers on neonatal resuscitation. From different health institutions, 183 health providers applying neonatal resuscitation have participated to this study. Participants filled a self administered questionnaire and data was recorded. The total 183 health providers 119 women, 64 men had a mean age of 31±5 year, distributed as 60 general practitioners, 75 pediatricians, 24 nurses or midwives, 16 obstetricians, and 8 anesthetist. When asked their thoughts on the time to talk with the family regarding the status of baby with possible need for resuscitation, while 87,4% of participants responded as before delivery, but only 41,5% applied like this. The proportion of those who considered family decision was important to initiate resuscitation was 31%, 59,6% stated as family decision was not important for the question of “who should give the final decision to stop the resuscitation“. During practice, it was observed they cared much more their decisions regarding this question (85,8%). It was defined (61,2%) the most important factor was parents‘ awareness and ready for cooperation regarding the family participation in the decision for giving life support to the baby. The questions of “what is the criteria to stop the ongoing resuscitation“ and “what is the cutoff point of gestational week or the birth weight to start resuscitation“ were not responded respectively at rates 20.8% and 24%; it was determined the relation between not responding these questions with profession and participation to a NRP course were significant. In this study, it was considered that majority of health providers believed and practiced that family participation to the decision for starting neonatal resuscitation was not necessary. Participating to a NRP course provided only theoretical information but not influenced attitude and practice.