Hegel’İn Sanat Felsefesinde Sonlu Sonsuzluk Olarak ‘Güzel’

Abstract

Bu makalede Hegelin tin felsefesinde önemli gelişim basamaklarından biri olan sanatın ve güzelin nasıl konumlandırıldığını göstermek amaçlanmıştır. Aynı zamanda Hegelin sanat pratiğine bakışı ve sanatın sonu söylemini kendi sistemi içinde nasıl temellendirdiği açıklanmaya çalışılmıştır. Hegelde sanatın sonu söylemi, sanatın yaratıcı işlevini bir canlandırma girişimi olarak mı ele alınmalıdır? Yoksa sanat gerçekten sona mı ermiştir. Dolayısıyla sanatın sonu söylemi düşünürleri, sanatçıları, sanat tarihçilerini nasıl etkilemiş ve Hegelin modern sanata olumlu ya da olumsuz katkılarının neler olduğu ele alınmaya çalışılmıştır. Sanatın her şeyden önce bir varoluş meselesi olduğunu düşünen Hegel için, sanat ve güzel nasıl bir varoluştur çeşitli sanat pratikleri ile açıklanmaya çalışılmıştır. Estetik yerine sanatsal güzellik ve sanat felsefesi terimlerini kullanan Hegel, sanatın anlamının ve işlevinin araştırılmasını kendi diyalektik felsefesinde adeta bir görev bilinciyle gerçekleştirirken sanatı pratik tüm arzu ve isteklerden özgürleştirmiştir. Bu anlamda sanatın kendi amacını kendi içinde taşımasını ve özerkleşmesini sağlamış ancak tüm bu özerkleşmenin felsefede nihai noktasını bulacağından bahsetmiştir. Bu makalede bu anlamda Hegelin sanata ve sanatsal nesneye tinin gerçekleşmesi için verdiği önem ve değerin üst derecelerde olduğu gösterilmeye çalışılmıştır.

It is aimed in this article to show how the art and beautiful which is an important development step in Hegels spirit philosophy has been positioned. It is also aimed to explain how Hegels perspective into art practice and his discourse on the end of art have been grounded in its system. Should Hegels discourse on the end of art be taken as a stimulus initiative of creative function of art, or has the art really come to an end? Thus, it is intended to discuss how discourse on the end of art has affected thinkers, artists, art historians, and what the positive or negative impacts of Hegel are in the modern art. For Hegel, who thinks that the art is first of all a matter of existence, it is attempted to explain by various art practices what kind of existence the arts and beauty are. Hegel who uses terms like artistic beauty and philosophy of art instead of aesthetics, liberated the art from all practical desires in its own dialectical philosophy for the investigation of the meaning and function of art almost in a sense of mission. In this regard, he provided the art to have its own purpose in itself and its autonomy, however, he mentioned that all this autonomy will find the final point in philosophy. In this article, it is presumed in this sense to show how Hegel places a great emphasis on the realization of the spirit in art and art objects and esteems it very highly.