Ratlarda omurilik yaralanmalarında cox-2 selektif inhibitörü parecoxib etkilerinin araştırılması

Abstract

Omurilik yaralanmaları halen tedavi edilemeyen ancak rehabilite edilebilen bir süreçtir. Omurilik yaralanmalarındaki ikincil hasarın erken inflamatuvar yanıttan kaynaklandığı düşünülmektedir. Bu çalışmada metilprednisolon ve parecoxib isimli ilaçların olası iyileştirici etkileri araştırılmıştır. Çalışma 300-350 gram erkek 54 Wistar Albino rat üzerinden yürütüldü. Ratlar KONTROL grubu, akut dönem ve subakut dönem olmak üzere üç ana gruba ayrıldı. KONTROL grubu hariç deneklerin omuriliğine T7-8 laminektomi sonrası 1 dakika süreyle "geçici vasküler anevrizma klibi" konulup omurilik hasarı oluşturuldu. Dört saat sonra KONTROL ve SHAM grubu hariç deneklere ilaçlar intraperitoneal verildi. Akut döneme ait denekler 72 saat ve subakut döneme ait denekler 7 gün sonunda sakrifiye edildi. Parecoxibe ve metilprednizolonun tek başına ve diğeri ile birlikte verildiği koşulda ratlarda oluşturulan omurilik yaralanmasının akut ve subakut dönemine ait histopatolojik bulguları düzeltemediği saptandı. Biyokimyasal analizlerde iki ilacın tek başına veya birlikte kullanımının ratlarda oluşturulan omurilik yaralanmasının akut ve subakut dönemine ait malondialdehit, caspase-3 ve myeloperoksidaz düzeylerini azaltıcı etkiye sahip olmadığı tespit edildi. Parecoxibe ve metilprednizolonun tek başına ve diğeri ile birlikte verildiği koşulda ratlarda oluşturulan omurilik yaralanmasının subakut döneminde TNF-? gen ekspresyon düzeylerinin azalttığı ancak akut dönemde bu ilaçların bu sitokin üzerinde etkisinin olmadığı saptandı. Her ne kadar metilprednizolon yaralanmanın akut döneminde TGF-1ß gen ekspresyonunu artırıyor olsa da bu ilaçların subakut dönemde bu sitokin üzerinde etkisinin olmadığı gözlendi. Sonuç olarak ratlarda oluşturulan omurilik yaralanması modelinde her iki ilacın tek başına veya diğeri ile kombine kullanımında tedavi edici etkilerinin olmadığı düşünüldü.

Today spinal cord injury (SCI) could rehabilitate but not treat adeuatelly. It has been thought secondary injury may be initiated by early inflammatory process. This study was conducted to investigate possible beneficial effects of methyplprednisolone and parecoxib in tretament of SCI. Fifty four male Wistar albino rats were divided into CONTROL, acute and subacute stage groups. Then, to develop SCI temporary aneurysm clip was attempted to their spinal cord after T7-8 laminectomy and four hours later exprerimental drugs were administered to rats intraperitoneally except CONTROL and SHAM groups. Acute stage animals were sacrified 72 hours later and subacute stage animals were sacrified 7 days later for histopathological and biochemical investigation and for gene expression analyses. Parecoxibe and methylprednisolone and their combination could not improve histopathological grades in any stage properly. They also could not decrease malonyldialdehyde, caspase-3, myeloperoxidase levels in any stage. Parecoxib and methylprednisolone could decrease the TNF-? gene expression in subacute stage but not affect in acute stage. Although methylprednisolone could increase TGF-1ß gene expression levels in acute stage, they could not effect to this cytokine in subacute stage. As conclusion both experimental drugs or their combination had not any beneficial effect in SCI model in rat.