Yazar "Sezen, Şaban Cem" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 3 / 3
  • [ X ]
    Öğe
    Amantadinin alt ekstremite iskemi/reperfüzyon sıçan modelinde akciğer dokusu üzerindeki etkileri
    (2021) Orhan, Mustafa; Tuna, Ayça Taş; Ünal, Yusuf; Arslan, Mustafa; Yazar, Hayrullah; Sezen, Şaban Cem; Gözükara, Sezen Irmak
    Amaç: Bu çalışmada, sıçanlarda alt ekstremite iskemi/reperfüzyon\rhasarından sonra amantadinin akciğer dokusu üzerindeki etkisi araştırıldı.\rÇalışma\rplanı:\rToplam 24 adet Wistar cinsi sıçan her grupta altı\rsıçan olacak şekilde dört eşit gruba ayrıldı: Sham grubu (Grup S),\ramantadin grubu (Grup A), iskemi/reperfüzyon grubu (Grup I/R) ve\rI/R+amantadin grubu (Grup I/R-A). Tüm gruplara orta abdominal insizyon\ruygulandı. Grup I/R ve I/R-A?da infrarenal abdominal aorta 120 dk.\rsüreyle klemplendi ve ardından klemp kaldırılarak 120 dk. süreyle\rreperfüze edildi. Grup A ve I/R-A?daki sıçanlara 45 mg/kg amantadin\rhidroklorür cerrahiden 15 dk. önce intraperitoneal olarak uygulandı.\rReperfüzyon periyodu sonunda (240 dk.) tüm sıçanlar sakrifiye edildi ve\rakciğer dokuları alındı. Akciğer dokusunda katalaz ve süperoksit dismutaz\raktiviteleri ve glutatyon S-transferaz ve malondialdehit düzeyleri çalışıldı.\rAkciğer dokuları histopatolojik olarak incelendi.\rBulgular:\rKatalaz aktivitesi Grup A, I/R ve I/R-A?da, Grup S’ye kıyasla\rdaha düşüktü. Süperoksit dismutaz aktivitesi Grup I/R?de, Grup S?ye kıyasla\rdaha yüksekti. Grup I/R-A ve A?da, Grup S ve I/R?ye kıyasla, süperoksit\rdismutaz aktivitesi azaldı. Glutatyon S-transferaz düzeyleri Grup I/R ve\rA?da, Grup S’ye kıyasla azaldı. Glutatyon S-transferaz düzeyleri, Grup I/RA’da,\rGrup I/R ve A’ya kıyasla daha yüksekti. Malondialdehit düzeyleri,\rGrup I/R’de en yüksek ve Grup IR-A?da en düşük izlendi. Histopatolojik\rincelemeye göre, Grup S?de infiltrasyon skoru Grup I/R ve Grup I/R-A?ya\rkıyasla, anlamlı düzeyde daha düşüktü (sırasıyla. p=0.009 ve p=0.011).\rGrup I/R?de alveol duvar kalınlaşması skoru, Grup S ve Grup A?ya kıyasla,\ranlamlı düzeyde yüksekti (sırasıyla, p=0.001 ve p=0.001).\rSonuç:\rAkciğer dokusu iskemi/reperfüzyon hasarından etkilenebilir ve bu\rhasar amantadin kullanımı ile geri döndürülebilir.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Diyabetik Ratlarda Propofol ve C Vitamini Uygulamasının Karaciğer ve Böbrek Dokusu Üzerindeki Etkisinin Araştırılması
    (2015) Arslan, Mustafa; Bilge, Mustafa; Sezen, Şaban Cem; Öztürk, Levent; Işık, Berrin; Çomu, Faruk Metin; Alkan, Metin
    Amaç: Diyabet komplikasyonları ile lipid peroksidasyonu arasında yakın ilişki olduğu bilinmektedir. Diyabetik ratlarda propofol farmako-dinamisi ve farmako-kinetiğinin değiştiği gösterilmiştir. Bu çalışmada diyabetik ratlarda propofol ve C vitaminin karaciğer ve böbrek dokusuna etkisini araştırmayı amaçladık. Yöntemler: Çalışmada 28 Wistar Albino sıçan kullanıldı. Hayvanlar randomize olarak 4 gruba ayrıldı. Kontrol (K) grubuna sadece intraperitoneal salin verildi. Diyabet oluşturulacak 3 gruptaki hayvanlara ise tek doz streptozotosin verilerek (60 mg/kg) deneysel diyabet oluşturuldu. Diyabet-propofol grubu (DP) için hayvanlara intarperitoneal olarak 150 mg/kg propofol verildi. Diyabet-propofol ve C vitamini (DP+Vit C) verilen gruptaki hayvanlara 150 mg/kg propofol verilmeden 30 dakika önce 100 mg/kg C vitamini verildi. Diyabet Kontrol (DK) grubuna ise diyabet oluşturulduktan sonra sadece intraperitoneal salin verildi. İlaç uygulamadan sonra hayvanlar sakrifiye edilerek karaciğer ve böbrek doku preperatları histolojik ve biyokimyasal değerlendirme için hazırlandı. Antioksidan enzimler süperoksit dismutaz (SOD), katalaz (CAT), glutatyon peroksidaz (GST) aktiviteleri ve malondialdehid (MDA) konsantrasyonları karaciğer ve böbrek dokusunda ölçüldü. Bulgular: Karaciğer MDA düzeyleri; Diyabet kontrol (DK) grubunda DP, DP+Vit C ve K gruplarına göre yüksek bulundu (p=0.024, p=0.008, p=0.016). Kontrol grubu ve DP+ Vit C grubunda karaciğer SOD aktivitesi DK grubundan anlamlı olarak daha düşük bulundu (p=0.011, p=0.038). Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında DP+ Vit C grubundaki karaciğer GST aktivitesi daha düşük olarak bulundu (p = 0.011). Karaciğer CAT aktivitesi açısından gruplar arasında anlamlı fark bulunamadı. DK grubundaki böbrek MDA düzeyleri DP+ Vit C ve K grubuna göre daha yüksek olarak bulundu (p=0.016, p=0.010). DK grubundaki böbrek SOD aktivitesi diğer üç gruba göre daha düşük bulundu (p=0.028, p=0.019, p=0.009). Böbrek dokusunda bakılan GST ve CAT aktiviteleri açısından gruplar arasında anlamlı fark bulunamadı. DP grubundaki histopatolojik hasarlanma düzeyi kontrol grubundan anlamlı olarak yüksek bulundu. Sonuç: Diyabet kliniğinde lipid peroksidasyonu artmakta ve antioksidan aktivite azalmaktadır. Bununla birlikte C vitamini uygulaması bu durumdaki lipid peroksidasyonunu azaltırken antioksidan aktiviteyi de artırmaktadır. Çalışmamızın sonuçlarının diğer deneysel çalışmalarla desteklenmesi gerekmektedir
  • [ X ]
    Öğe
    Effects of Dexmedetomidine Administered Through Different Routes on Kidney Tissue in Rats with Spinal Cord Ischaemia–Reperfusion Injury
    (Dove Medical Press Ltd, 2022) Şengel, Necmiye; Köksal, Zeynep; Dursun, Ali Doğan; Arslan, Mustafa; Kavutçu, Mustafa; Kurtipek, Ömer; Sezen, Şaban Cem
    Background: Ischaemia–reperfusion (IR) injury, which can be encountered during surgical procedures involving the abdominal aorta, is a complex process that affects distant organs, such as the heart, liver, kidney, and lungs, as well as the lower extremities. In this study, we aimed to contribute to the limited literature by investigating the protective effect of dexmedetomidine, which was administered through different routes, on kidney tissue in rats with spinal cord IR injury. Methods: A total of 30 rats were randomly divided into five groups: control (C group), IR (IR group), IR-intraperitoneal dexmedetomidine (IRIPD group), IR-intrathecal dexmedetomidine (IRITD group), and IR-intravenous dexmedetomidine (IRIVD group). The spinal cord IR model was established. Dexmedetomidine was administered at doses of 100 µg/kg intraperitoneally, 3 µg/ kg intrathecally, and 9 µg/kg intravenously. Histopathologic parameters in kidney tissue samples taken at the end of the reperfusion period and biochemical parameters in serum were evaluated. Results: When examined histopathologically, tubular dilatation was found to be significantly reduced in the IRIVD, IRITD, and IRIPD groups compared with the IR group (p = 0.012, all). Vascular vacuolization and hypertrophy were significantly decreased in the IRIVD, IRITD, and IRIPD groups compared with the IR group (p = 0.006, all). Tubular cell degeneration and necrosis were significantly reduced in the IRIVD, IRITD, and IRIPD groups compared with the IR group (p = 0.008, p = 0.08, and p = 0.030, respectively). Lymphocyte infiltration was significantly decreased in the IRIVD and IRITD groups compared with the IR group (p = 0.006 and p = 0.06, respectively). Conclusion: It was observed that dexmedetomidine administered by different routes improved the damage caused by IR in kidney histopathology. We think that the renoprotective effects of dexmedetomidine administered intravenously and intrathecally before IR in rats are greater. © 2022 Şengel et al.