Yazar "Tamar, Defne" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 4 / 4
  • Küçük Resim
    Öğe
    İstanbul örnekleminde alkol kullanım yaygınlığı
    (2003) Ögel, Kültegin; Tamar, Defne; Özmen, Erol; Aker, Tamer; Sağduyu, Afşin; Boratav, Cumhur; Liman, Olcay
    Amaç: Bu çalışmada amaç, İstanbul'da alkol kullanım sıklığını ve buna eşlik eden sosyodemografik özellikleri araştırmaktır. Yöntem: Araştırma, İstanbul'un 24 ayrı ilçesinde yaşayan 707 yetişkin ile evlerinde yüzyüze görüşme yoluyla, 2000 yılının haziran ayında gerçekleştirilmiştir. Bulgular: Yaşam boyu en az bir kez alkol kullanımı erkeklerde kadınlara göre beş kat fazla iken, bu oran haftada en az bir kez kullanımda 9 kat fazladır. Son bir ay içinde hergün alkol kullanımına en sık 36-45 yaş grubunda rastlanmıştır. Eğitim düzeyleri arasında bir fark bulunmamıştır. Son bir ay içinde haftada iki ya da daha sık alkol kullananlar arasında alkol yoksunluk bulgularının varlığına %8.9 oranında rastlanmıştır. Tartışına: Alkol kullanım oranları daha önce yapılan hane çalışmaları ile benzerlik göstermektedir. Ancak bizim çalışmamızda kadınlar arasında alkol kullanımının daha yaygın olduğu görülmektedir.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Knowledge and attitudes of general practitioners about depression
    (2008) Sağduyu, Afşin; Özmen, Erol; Aker, Tamer; Ögel, Kültegin; Uğuz, Şükrü; Tamar, Defne; Boratav, Cumhur
    Objectives: The purpose of this study is to learn more about general practititoners' knowledge, attitudes and social distance towards depression which is the most prevalent mental disorder seen in general practice. Method: The survey was conducted in 2002 using face-to-face interviews in offices of 300 general practitioners in Turkey. Data were derived from the questionnaire developed for the survey called "Attitudes Towards Mental Disorders". Results: Almost all of the practitioners believed that depression was treatable, and it could be completely cured according to 90% of the respondents. 80% of the practitioners considered "extreme sadness", near half of them "weak personality" and more than 90% "social handicaps" to be as the causes of depression. 66% believed that these patients would not improve unless social problems were solved. Attitudes of the subjects with relatives diagnosed depression, married, and older were more positive than the others with respect to social distance characteristics. Discussion: Although general practitoners with closer social distance held more positive attitudes towards depression than community people, the results suggest that incorrect knowledge and beliefs about etiology, nonmedical treatment methods and risk of dependency have a tendency to persist in this group. The results of this study underline the need for development of new education programmes aimed to decrease effects of stigmatization based upon information obtained more studies about attitudes and beliefs of physicians.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Psikiyatri dışı uzman hekimlerin ruhsal bozukluklar konusunda bilgi ve tutumları
    (2003) Özmen, Erol; Ögel, Kültegin; Sağduyu, Ahmet Afşin; Tamar, Defne; Boratav, Cumhur; Aker, Tamer
    Amaç: Bu araştırmada psikiyatri-dışı uzman hekimlerin ruhsal bozukluklar konusunda bilgi ve tutumlarının araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Araştırmacılar tarafından oluşturulan anket formu ile dahiliye, kadın hastalıkları ve doğum, onkoloji ve fizik tedavi ve rehabilitasyon uzmanlarının demografik bilgileri, meslek yaşamı ile ilgili bilgileri, ruhsal bozukluklar ve depresyon ile ilgili bilgileri ve tutumları araştırılmıştır. Araştırmaya katlan 681 uzmanın 392'si dahiliye, 2181 jinekoloji, 97'si fizik tedavi ve rehabilitasyon, 14'ü onkoloji uzmanıdır. Sonuçlar: Araştırmaya katılan uzman hekimler gördükleri hastaların % 20'sinde ruhsal sorun olduğunu düşündüklerini, ruhsal sorunu olan hastaların ise % 10'unu bir psikiyatri uzmanına sevk ettiklerini, gördükleri hastaların %10'una depresyon, % 10'una anksiyete, % 10'una somatizasyon tanısı koyduklarını belirtmişlerdir. Uzman hekimler, ruhsal bozukluklar ve ruhsal bozuklukların tedavisi konularında kendilerini orta düzeyde yeterli görmektedirler. Katılımcıların yaklaşık %651 depresyon, anksiyete ve somatizasyon konusunda eğitim alma gereksinimi duyduğunu belirtmektedir. Katılımcıların %70'i depresyonun tıbbi bir hastalık olduğunu, %43'ü ise antidepresan ilaçların bağımlılık yapabileceğini düşünmektedir. Tartışma: Uzman hekimlerin DSM-IV depresif bozukluklar tanı ölçütlerine göre tanı koydurucu olmayan belirtileri de (baş ağnsı, ellerde uyuşma, nefes alamam hissi, bayılma, uyuşukluk, çarpıntı) tanı koydurucu belirti olarak gördüğü gözlenmiştir.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Public opinions and beliefs about the treatment of depression in urban Turkey
    (Springer Heidelberg, 2005) Özmen, Erol; Ogel, Kültegin; Aker, Tamer; Sağduyu, Afsın; Tamar, Defne; Boratav, Cumhur
    Background Although attitudes towards psychiatric illness influence its presentation, detection, recognition, treatment adherence and rehabilitation, the lay public's opinions and beliefs about the treatment of depression have not been investigated sufficiently. Objective The aim of this study was to determine public opinions and beliefs about the treatment of depression and the influence of perception and causal attributions on attitudes towards treatment of depression in urban areas. Methods This study was carried out with a representative sample in Istanbul, which is the biggest metropolis in Turkey. Seven hundred and seven subjects completed the public survey form which consisted of 32 items rating attitudes towards depression. Results The public believes that psychological and social interventions are more effective than pharmacotherapy, and that the medicines used in treatment of depression are harmful and addictive. There was a general reluctance to consult a physician for depression, and psychiatrists were felt to be more helpful than general practitioners. The public viewed depression as treatable. A high educational level and perceiving depression as a disease is associated with positive beliefs and opinions about the treatment of depression; but the perception of depressive patients as aggressive is associated with negative beliefs and opinions about the treatment of depression. Conclusion The beliefs that " psychological and social interventions are more effective than pharmacotherapy" and " antidepressants are harmful and addictive" must specifically be taken into account in clinical practice and in anti-stigma campaigns. Additional studies are needed to understand the public's tendency to conceptualise depression as a psychosocial problem. In clinical practice, depression should be in troduced as a bio-psychosocial disease whatever its cause: biological, psychological or social. In addition, the differences between extreme worry and disease, and the lack of aggressiveness of depressive patients, must be emphasised.