Evli bireylerde duygu düzenlemenin evlilik doyumuna etkisinde öz şefkatin aracı rolü
[ X ]
Tarih
2023
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Kırıkkale Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Yüksek düzeyde öz şefkate sahip olan evli kişiler, duygu düzenlemeyi daha etkin bir şekilde kullanarak evlilik doyumunu artırırlar hipotezi üzerine yürütülen bu araştırmada, duygu düzenleme becerilerinin evlilik doyumuna etkisi ve bu etkide öz şefkatin aracı rolü incelenmek istenmiştir. Araştırma; Türkiye'de yaşayan 17-61 yaş aralığında evli ve en az lise mezunu 207 kadın, 193 erkek katılımcı ile gerçekleşmiştir. Çalışmada veri toplama aracı olarak Demografik Bilgi Formu, Evlilik Doyum Ölçeği, Bilişsel Duygu Düzenleme Ölçeği ve Öz Şefkat Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizinde SPSS 26.0 programı kullanılmıştır. Ölçekler aracılığı ile toplanan verilerde aracı değişkenin rolünü belirlemek için basit ve hiyerarşik regresyon analizi yapılmıştır. Katılımcıların evlilik doyumunun demografik özelliklerine göre farklılaşıp farklılaşmadığını öğrenmek için t-testi ve tek faktörlü varyans analizi yapılmıştır. Çalışmada evlilik doyumunun cinsiyete göre anlamlı bir fark göstermediği bulunmuştur. Çocuk sahibi olma, evlenme şekli, eğitim durumu ve evlilik süresi değişkenleri ise kişilerin evlilikten aldıkları doyumda anlamlı düzeyde farklılaşma sağlamıştır. Basit regresyon analizi sonuçlarına göre uyumlu duygu düzenleme stratejileri, evlilik doyumunu ve öz şefkati pozitif yönde; uyumsuz stratejiler, evlilik doyumunu ve öz şefkati negatif yönde anlamlı düzeyde yordamıştır. Öz şefkatin evlilik doyumunu pozitif ve anlamlı düzeyde yordadığı bulunmuştur. Duygu düzenlemenin her iki boyutu içinde öz şefkat analize dâhil edildiğinde daha önce anlamlı olan bağımsız değişkenin bağımlı değişkeni yordayıcı etkisi anlamlılığını yitirmiştir. Sonuç olarak öz şefkatin duygu düzenleme becerileri ve evlilik doyumu arasında tam aracı değişken olma özelliği taşıdığı bulgusuna ulaşılmıştır. Bulgular ilgili literatür ışığında tartışıldıktan sonra araştırmacılara ve uygulayıcılara önerilerde bulunulmuştur.
In this study, the hypothesis that individuals with a high level of self-compassion among married couples enhance marital satisfaction more effectively by employing emotion regulation was examined. The aim of the research was to investigate the impact of emotion regulation skills on marital satisfaction and the mediating role of self-compassion in this effect. The research was conducted with 207 women and 193 men, aged between 17 and 61, married and with at least a high school diploma, residing in Turkey. The data collection tools included a Demographic Information Form, Marital Satisfaction Scale, Cognitive Emotion Regulation Scale, and Self-Compassion Scale. SPSS 26.0 was used for data analysis. Simple and hierarchical regression analyses were conducted to determine the role of the mediating variable. T-tests and one-way analysis of variance were performed to examine whether marital satisfaction differed according to participants' demographic characteristics. The study found no significant difference in marital satisfaction based on gender. However, variables such as having children, method of marriage, educational status, and duration of marriage significantly differentiated the satisfaction individuals derived from their marriages. According to the results of simple regression analysis, adaptive emotion regulation strategies positively predicted marital satisfaction and self-compassion, while maladaptive strategies negatively predicted marital satisfaction and self-compassion. Self-compassion was found to positively and significantly predict marital satisfaction. As a result, it was concluded that self-compassion serves as a full mediating variable between emotion regulation skills and marital satisfaction. After discussing the findings in the context of relevant literature, recommendations were provided for researchers and practitioners.
In this study, the hypothesis that individuals with a high level of self-compassion among married couples enhance marital satisfaction more effectively by employing emotion regulation was examined. The aim of the research was to investigate the impact of emotion regulation skills on marital satisfaction and the mediating role of self-compassion in this effect. The research was conducted with 207 women and 193 men, aged between 17 and 61, married and with at least a high school diploma, residing in Turkey. The data collection tools included a Demographic Information Form, Marital Satisfaction Scale, Cognitive Emotion Regulation Scale, and Self-Compassion Scale. SPSS 26.0 was used for data analysis. Simple and hierarchical regression analyses were conducted to determine the role of the mediating variable. T-tests and one-way analysis of variance were performed to examine whether marital satisfaction differed according to participants' demographic characteristics. The study found no significant difference in marital satisfaction based on gender. However, variables such as having children, method of marriage, educational status, and duration of marriage significantly differentiated the satisfaction individuals derived from their marriages. According to the results of simple regression analysis, adaptive emotion regulation strategies positively predicted marital satisfaction and self-compassion, while maladaptive strategies negatively predicted marital satisfaction and self-compassion. Self-compassion was found to positively and significantly predict marital satisfaction. As a result, it was concluded that self-compassion serves as a full mediating variable between emotion regulation skills and marital satisfaction. After discussing the findings in the context of relevant literature, recommendations were provided for researchers and practitioners.
Açıklama
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Aile Danışmanlığı ve Eğitimi Ana Bilim Dalı
Anahtar Kelimeler
Psikoloji, Psychology
